kimse üstüne alınmasın,tamamen kişisel.

uzun gecelerden,
arkadaş sohbetlerinden,
mekan gezmelerinden,
kısacası kalabalıklardan sonra,
kabuğuma çekilip de
aynaya baktığımda
senelerdir olmak istediğim 'ben'i görüyorum artık.
sonunda.

hani bazen birine çok kızarsın ama o an söyleyemezsin ya içindekileri..
oysa bilir misin,o söyleyeceğin sözleri söylediğinde
daha çok yanar için.

öyle bir sızı var içimde.
olmak istediğim oldum.
o umursamaz,güçlü,
yalnız,yine de ayakta duran kız oldum da..

mutlu olamadım.

halbuki düşündükçe,
teoride ne kadar da mükemmel geliyordu.
şeyy..
değilmiş.

yoksa kuyuma dönüp,
düşmeye devam ediyor olmamın
başka bir açıklaması olamaz.

sanırsam.

ama,
artık,
vazgeçiyorum.
ben olmaktan.
beni kırdılar zira.
ben olduğumda hiçbirşey iyi olmadı,olamadı.

şimdi taa içerde bi yerde,
yıllar önce sakladığım birşeyi buldum..
ben de
çıkardım,
temizledim,
biraz yeniledim.

artık hazırım.
maskemi takmaya..

parçalarımı da bi sandığa kaldırdım.
atmaya kıyamadım.
anahtarını da sakladım.
belki..
bir gün gelir,
birisi üşenmez açar,tamir eder.
kim bilir.

dediğim şu ki;
beni ararsanız yokum yani.