ördek'e...

senin için yazı yazmak kolay san sen ancak...
kelimelere mi sığarsın sanki,satırlar yeter mi ki?
içimden bi parça oldun,ben oldun,ben sen oldum.
artık bakmasak da birbirimize,ayrı yönlere de yönelse gözlerimiz;
içimizden geçenler,ağzımızdan dökülenler bir olmuyor mu sanki her seferinde..
herkese yazı yazmak kolay da..
aşka yazmak,
kavgaya yazmak,
ruha yazmak kolay da..

insanın kendi içine yazı yazması kolay mı kuzucum be?

kime?

doğru zamanda doğru yere gelen sen olsaydın..keşke mi bilmiyorum.benimkisi sadece merak işte..sonunu göremiyorum.sen ilk olsaydın,son olsaydın..
nihayetinde karşıma çıkan herkes,o kadar yardımcı oluyor ki bana;içimde büyüttüğüm çöplüğü görme konusunda.gelen gideni aratıyor mu bilmiyorum.sanmıyorum,en azından sıkılmıyorum..oyalanıyorum,ömrümü yiyorum.
her seferinde yeni birşeyle karşılaşıyorum.sadece; sonu aynı oluyor işte..sonra düşünüyorum;nasıl yapıyorum? her yol bitiyor..hepsi benim içimde bitiyor.ne kadar tuhaf bütün yolların aynı yere çıkması benim için,benim içimde.
düşünüyorum.
sorun bende mi bilmiyorum.
bu nasıl bir ruhtur ki içine düşeni önce eviriyor çeviriyor tüketiyor,sonra yasını tutuyor;ardından zamanla unutuyor.belki de sadece unuttuğunu sanıyor..ama işte bir yerde karşıma çıkıyor.
düşünüyorum..
sorun sende mi bilmiyorum.
kimse o kadar çaba sarfetmedi şimdiye kadar.içimde,kalbimde bi yerlerde kalmak için pek kimse uğraşmadı.
düşünüyorum.
sorun kimde bilmiyorum.
şimdi yine bakarken öyle,içime içime..kimlerle karşılaştım..ne gidenler var,ne kalanlar var...

ruhumun bi ucundan vakti zamanında tutmuş onca kişinin içinde,acısı kalbime oturmuş bir kişi var.

sen değilsin.
sen hiç değilsin.

oyun.

benim neyime seninle oyun oynamak?
pişti oynamayı bile bilmem ki ben..
çocukken sokağa çıkıp bir kez saklambaç bile oynamadım ki.
zaten ben hiç o kadar çocuk olamadım da.

sorduklarında hep,büyüyünce ne olacaksın diye,
kadın olucam derdim.

okul bahçesinde o minicik etekleriyle;
düzgün taranmış saçları,
ceplerinde mendilleri,
tertemiz önlükleri,
bembeyaz yakalarıyla ip atlarken,istop oynarken diğer çocuklar;
ben hergün evden okula taşıdığım büyük kitaplarını okudum.
okudum,izledim,taklit ettim,
yalnız kaldım.

ben daha çocukken büyüdüm.

üstüme yüklenen sorumluluklarla,
beklentilerle,
pencere önlerinde,
balkon demirlerinin arkasında,
kapalı avlularda büyüdüm.

diğer çocuklar bayram harçlıklarıyla leblebi şekeri alırken,
cicilerini giyip gezmelere gidip harçlık toplarken,
ben el bile öpmedim.

oysa ne çok imrenirdim..
sokak arasında oynayan,
düşüp düşüp ağlayan,
elma şekeri yemek için kimseden izin istemeyen çocuklara.

onlar kağıttan uçaklar yaptılar,uçlarına ip bağlayıp yol boyunca koştular,
ben izledim.
yağmurdan sonra kaldırım kenarından akan sularda gemilerini yüzdürdüler,yarıştırdılar,
ben izledim.
gün bitip yemek vakti geldiğinde,
pencereden seslenen annelerine
biraz daha nooolur diyebildiler.
ben sadece izlerken..

sonra büyüdüm.
bu sefer gerçekten büyüdüm.

oysa bu sefer kimse kalmamıştı etrafımda,
bir daha sorsalardı,büyüyünce ne olacaksın diye;
çocuk olucam derdim.

çocuk olamadım.
büyük olamadım.
arada bi yerde sıkışıp kaldım.

şimdi söyle..
benim neyime seninle oyun oynamak?
oyun değil ki hiçbirşey..
hiç kimse öğretmedi ki bana.
öğrenmeme fırsat bile tanımadılar ki.

şimdi söyle..
benim neyime senle oyun oynamak?
hiçbirşey pembe değil benim dünyamda,hiç olmadı..

ben;
gerçeğin,
bu soğuk dünyanın,
karmaşaların,
hayal kırıklıklarının,
beklenip de hiç gelmeyenin,
umutsuzlukların
ta kendisiyim..

benim neyime ki oyun oynamak?
bilmem ki..
beceremem ki..
ben hiç çocuk olmadım ki...

kimse üstüne alınmasın,tamamen kişisel.

uzun gecelerden,
arkadaş sohbetlerinden,
mekan gezmelerinden,
kısacası kalabalıklardan sonra,
kabuğuma çekilip de
aynaya baktığımda
senelerdir olmak istediğim 'ben'i görüyorum artık.
sonunda.

hani bazen birine çok kızarsın ama o an söyleyemezsin ya içindekileri..
oysa bilir misin,o söyleyeceğin sözleri söylediğinde
daha çok yanar için.

öyle bir sızı var içimde.
olmak istediğim oldum.
o umursamaz,güçlü,
yalnız,yine de ayakta duran kız oldum da..

mutlu olamadım.

halbuki düşündükçe,
teoride ne kadar da mükemmel geliyordu.
şeyy..
değilmiş.

yoksa kuyuma dönüp,
düşmeye devam ediyor olmamın
başka bir açıklaması olamaz.

sanırsam.

ama,
artık,
vazgeçiyorum.
ben olmaktan.
beni kırdılar zira.
ben olduğumda hiçbirşey iyi olmadı,olamadı.

şimdi taa içerde bi yerde,
yıllar önce sakladığım birşeyi buldum..
ben de
çıkardım,
temizledim,
biraz yeniledim.

artık hazırım.
maskemi takmaya..

parçalarımı da bi sandığa kaldırdım.
atmaya kıyamadım.
anahtarını da sakladım.
belki..
bir gün gelir,
birisi üşenmez açar,tamir eder.
kim bilir.

dediğim şu ki;
beni ararsanız yokum yani.